Ірына Віданава, у 1997-2005 – галоўная рэдактарка і выдаўніца часопіса "Студэнцкая думка":
– "Студэнцкая думка" ў 1999 годзе была зарэгістраваная, прычым мовай выдання была тарашкевіца. Гэта на хвалі атрымалася, бо тады якраз "Наша Ніва" выйграла суд. І мы ў сваёй заяве на рэгістрацію напісалі ўсе магчымыя мовы, каб пазбавіць магчымасці нейкім чынам нам адмовіць. І па снежань 2003-га "Студэнцкая думка" была афіцыйна зарэгістраваная.
Апошнія два гады, існуючы ў андэграўндзе, мы, тым не менш, працягвалі выходзіць з каляровай вокладкай, рэалізуючы такую канцэпцыю "шэрага глянцу". Прыгожае слова, але, насамрэч, у нас проста не было грошай на поўны колер унутры. Але мне здаецца, гэта была добрая знаходка. Мы маглі вар'іраваць адзін колер унутры – звычайна гэта быў сіні. Была ідэя, што часопіс будзе па форме глянцавы, а па змесце – мікс. Мы рабілі яго ў забаўляльнай форме, але пісалі ўсё ж пра сур'ёзныя рэчы – за што і паплаціліся.
Наклад на той час быў 5.000 у месяц, мы распаўсюджваліся ў розных кропках. Яшчэ калі мы былі зарэгістраваныя, мы разумелі, што распаўсюджвацца праз "Белсаюздрук" немагчыма. Яны проста раскідвалі выданне, не гледзячы, па розных шапіках. Мы хацелі зрабіць, каб газета прадавалася найперш у шапіках вакол БДУ, але ў нас не атрымалася. Тады мы адмовіліся ад "Белсаюздруку" і перайшлі на ўласную сістэму распаўсюджвання – праз розныя тусовачныя месцы. І захавалі гэтую сістэму пасля таго, як нас пазбавілі рэгістрацыі.
Проста на кожную кропку аддавалі не больш за 295 асобнікаў, каб усё выглядала быццам у межах закону. Але ў лістападзе 2005-га ўлады накрылі адразу ўсе кропкі распаўсюду і забралі ўсё, што было. Ужо больш за 10 гадоў прайшло з таго моманту, калі "Студэнцкая думка" прыпыніла сваё існаванне. Але гэта не перашкаджае аднавіць газету, і мы, прыхільнікі адраджэнскага "Задзіночання беларускіх студэнтаў", працягваем дзейнасць старэйшага выдання студэнцкай супольнасці.